Als middelbare scholier op de Vissering Scholengemeenschap te IJmuiden heb ik in 1969 met twee schoolvrienden Steven Kwint geïnterviewd voor het Felison Kahier No-17. Steven Kwint zou in maart dat jaar in zaal Felison te IJmuiden exposeren en wij waren door onze lerares Engels Marijke Veelders, gevraagd een bijdrage te leveren voor de catalogus.
Toen wij ontvangen werden op Kwint’s atelier in Amsterdam maakte de kunstenaar meteen indruk, want wij vonden hem een echte schilder en bohemien. Tijdens het interview schoven nog twee vrouwen aan en ik herinner mij dat wij daar behoorlijk verlegen van werden. Verder zagen wij kleurrijke en levendig geschilderde doeken, die later ook op de expositie hingen. Op sommige schilderijen stond zijn beroemde vriend Ben Webster. Kwint vertelde over zijn vriendschap met de vermaarde jazzmuzikant, die bij hem logeerde als hij in Amsterdam was.
Ik heb de groen, gele doeken nog vaag op het netvlies staan waar Webster met saxofoon intens maar ook met een zekere ironie op was afgebeeld als ‘The Frog’, zijn bijnaam. Tijdens de opening in IJmuiden speelde Ben Webster een zestal nummers op uitnodiging van mijn tekenleraar en muzikant Dan van Golberdinge. Lang dacht ik dat Webster wat gereserveerd ter zijde stond en speelde zonder te spreken, maar op de bandopname die Dan bewaard heeft zegt hij wel degelijk iets. Je hoort hem kort vertellen dat hij graag een openingsspeech had gehouden, maar dat de tekst nog thuis lag, omdat hij die vergeten was mee te nemen. Dat excuus gebruikte hij wel meer als hij in het openbaar iets moest zeggen, begreep ik later. Het combo speelde na die woorden snel weer verder. Toen het optreden voorbij was kreeg de saxofonist een echte Edammer Kaas, omdat hij net jarig geweest was. Van de tentoonstelling zelf staat mij verder niet zoveel meer bij.
Het oeuvre van Steven Kwint omvat zowel olieverfschilderijen, gouaches, tekeningen en lithografieën. Zijn stijl van werken evolueerde van het expressionisme à la Soutine naar Cobra. Kwint voerde in Amsterdam verschillende monumentale opdrachten uit, die grotendeels verloren zijn gegaan. Hij reisde veel en overleed in 1977, na een fatale val, op vakantie in Bretagne, Frankrijk. Hij is 46 jaar geworden.
(geraadpleegde bron: de herinneringen die zijn opgeschreven door de schilder en vriend Paul Werner-1930)
geluidsopname Dan van Golberdinge
bezetting:
Ben Webster, tenorsaxofoon
Dan van Golberdinge, piano
Dick van de Capellen, contrabas
Martin van Duynhoven , drums
Interview met STEVEN KWINT
– ‘Tja, waarom schilder je? Omdat je het niet laten kunt. Er is niemand die je dat ontneemt. Het is je vrijheid en ook je plicht. Recht en plicht, dat soort dingen liggen allemaal dicht bij elkaar. Je moet je inzetten voor een ding. Voor mij is dan dat ding een schilderij.’
– ‘Als je een schilderij verwoordt speelt het een rol dat het een visuele gebeurtenis wordt in kleur. De kleur is namelijk het meest elementaire. Je bent nooit zonder gedachte, je wil het een richting geven. Ik stel de kleur dan ook primair.’
– ‘Ik zie en heb vaak gedroomd in kleur. Gewoon dromen die ik kan vertellen, die helemaal in kleur zijn. Het is minder exakt zwart-wit. Ook ga ik van de droom uit. Het is zelfs zo dat je schilderend bezig kunt en dat plotseling dat stuk droom werkelijkheid wordt, want een droom is even werkelijk als de werkelijkheid die ik op straat tegenkom.’
– ‘ Ik zit heel graag tegenover iemand en schilder zijn portret. Ik heb gewoon de mogelijkheid om te psychologiseren en ik bemoei mij graag met die andere mens. Ik probeer erin te komen en terug en in mijzelf. Je zult namelijk goed voeling moeten houden met de mensen op straat. Over wat er gaande is. Ik wil om mij heen leven. Dingen zien. Het visuele. Tussen de mensen en met de mensen. Waarvan ik de mensen schilderen het belangrijkste vind.’
– ‘Als ik een schilderij maak, dan draai ik daarbij heel vaak de plaat van Billy Holiday ‘Strange Fruit’. Daar ben ik al jarenlang mee bezig. Niet alleen omdat het vreemde vruchten zouden zijn, maar het thema, de ballade. Want eigenlijk draait het toch om de humaniteit, de menselijkheid en noem maar op…’
– ‘Een ander die tegen een schilderij aankijkt die moet op dezelfde wijze met je mee kunnen leven… …Een schilderij is een aanleiding; zet je op weg. Voor diegene die kijkt. Alleen, op een gegeven moment kan ik niet verder, want dan komt er een ander schilderij… …In de schrijverij noemen ze dat een punt… …Ik kan nu zalen vullen en daar kun je doorheen lopen en dan zal je de punten niet vinden. Ik ben gewoon op weg. Ik ben nog steeds op weg.
Willem van der Haak
Ronald Ruseler
Fred Rijbroek
Felison Kahier No. 17 – 1969
