Enige Popconcerten die ik mij herinner.
Roxy Music in het Concertgebouw te Amsterdam op 26 mei 1973
We waren nog steeds in een roes toen wij met de eerste ochtendtrein terugkeerden van Amsterdam naar Haarlem. Het concert was schitterend en door de ramen van het Concertgebouw zagen wij het dag worden. Dat was hemels. Roxy Music was onze muziek, omdat het nieuw was en een verademing tegelijk.
Het NRC (bron) schreef o.a. over deze Overrompelende Onzin:
‘AMSTERDAM, 28 mei — Alsof we in Paradiso, Amsterdam 1967, waren aangeland, afgelopen zaterdagnacht. Het Amsterdamse Concertgebouw ademde een sfeer van blijkbaar heropgerichte underground. Het publiek liep in alternatieve kleding mooi te zijn. Veel jongens met geverfd, verkeerd gekamd haar, moeilijk te belopen hoge hakken, glimmende broeken, geverfde gezichten en hier en daar een voorzichtige glitter. Vanuit de concertzaal klonk ijle elektronische muziek en de wierook- en hasjieslucht maakte de sfeer compleet. Het wachten was op het eerste optreden in Nederland van Roxy Music, een groep die probeert de rock and roll in deze moderne dynamische tijd te vertalen voor de nieuwe generatie. … Stelt u zich voor: drie ernstigkijkende heren, van wie één in een wit kostuum met zwart overhemd. Hij zingt traag swingend, kijkt spiedend de zaal af en noemt zich Brian Ferry. De tweede, die zich Eno noemt draagt het geverfde haar kort. Tot zijn oren steken vanaf de schouders zwarte verenmassa’s de hoogte in. Hij is in het bezit van ’n griezelig gestileerd hoofd. De derde, Andy Mackay, draagt het geverfde haar in een droomvetkuif, eeuwig in het model door middel van diverse lakken. De gewatteerde broek is voorzien van schubben. Hij speelt saxofoon en hobo … Op de achtergrond spelen drie Engelse beatmuzikanten, gitaar en drums. In de anderhalf uur dat Roxy Music zijn kunsten vertoonde, werd duidelijk dat de muziek vrijwel niets te maken heeft met rock and roll. Het ritme van de drums (de man speelde aan een stuk door de vierkwarts maat in vrijwel hetzelfde tempo) is het enige houvast; verder ontbreekt elke melodie. Ik heb bijvoorbeeld geen blues-schema kunnen ontdekken. Met rock and roll heeft het dus muzikaal niets van doen … Presley-achtige zang, saxofoon bespeeld in vele standen, onverwachte climaxen en een agressieve sfeer. Maar muzikaal lijkt het nog het meest op de Engelse undergroundmuziek van nog niet zo lang geleden: tegen de gehoorgrens aan gillende gitaarloopjes, paukengeroffel, etherische harmonieën, mysterieuze melodieën en de voortdurende effecten uit de synthesizers en de mellotron van de heer Eno. Onzinmuziek dus, maar wel overrompelend gebracht.
Vérgaand, schokkend optreden van Lou Reed (1973)
ELLY DE WAARD – VN Oktober 1973
Popconcerten zijn zelden dramatisch.
Wat Lou Reed in het Concertgebouw teweeg bracht ging ver. Zijn optreden was niet eens meer alleen ontroerend of aangrijpend (dat was het ook), maar in bepaalde opzichten zelfs schokkend. En voor dat schokeffect had Reed deze keer niet zijn muziek en zijn teksten ingezet, maar zichzelf.
Lou Reed werd versuft van het podium gedragen. Het derde album, Berlin, stond op verschijnen.
Punk en New Wave trokken eind jaren ’70 steeds meer publiek naar Paradiso. Er waren optredens van The Damned, The Ramones, Talking Heads en Blondie, van Siouxsie & The Banshees, The Clash, The Stranglers en The Jam.
The Stranglers in Paradiso – 1977
In 1977 traden The Stranglers op in een afgeladen Paradiso. De groep speelde werk van de dat jaar verschenen elpee ‘Rattus Norvegicus’. The Stranglers verschilden van andere punkbands door de inzet van een orgel, waardoor de muziek herinneringen opriep aan The Doors. De band met de gitaristen Hugh Cornwell en Jean-Jacques Burnel, toetsenist Dave Greenfield en drummer Jet Black oogstte veel succes. Bij de uitvoering van de nummers ‘Peaches’ en ‘Hanging around’ betraden zelfs enkele danslustige toeschouwers het podium, waaronder een oud-studiegenote van de academie (nu een gerespecteerd kunstenares) die een tijdje halfnaakt meedanste om daarna achter de coulissen te vluchten voor punks, motorrijders en fans die aan haar wilden zitten.
THE CLASH – 26 SEPTEMBER 1977
Het klonk waarschijnlijk voor geen meter, op de karige p.a. die avond. Maar dat past ook juist wel weer bij de punk van The Clash. Alles leek doordacht, de looks, de gitaren, en het publiek, dat echt onderdeel was van de show. Band en publiek, samen tegen de rest van de wereld. In een klap bekeerde The Clash heel Paradiso tot hun geloof.
In het voorprogramma speelde Siouxsie & The Banshees.
Wij hebben de Clash een paar keer zien optreden in Nederland.
Blondie live in Paradiso Amsterdam. 19 Nov, 1977
Veel concerten gezien van Brood, maar die in New York was bizar
1979 – Herman Brood op weg naar The Bottom Line. In Greenwich Village, logeerde hij een blok verder op. Zijn optreden werd een afgang en een debacle. Het concert eindigde uiteindelijk wegens dronkenschap. Hij stortte ook nog van het podium. Die nacht is altijd een mooie herinnering aan Brood gebleven.
Na zijn optreden reden wij in een treintje taxi’s met de Hollandse Kolonie naar CBGB om er te dansen tot het dag werd. Wij ontbeten in een snackbar om hoek waar opgemaakte mannen met zwart doorlopen mascara-ogen en rokjes aan naast vroege bouwvakkers in overalls en geblokte shirts aan de toog zaten.
David Bowie Ahoy, Rotterdam, 8 juni 1978.
Op het podium alleen maar tl-lichten die het concert een bijzondere sfeer gaven en op bepaalde momenten het podium in een zee van wit licht plaatsten. In een superstrak geregisseerde show werden naast een zestal nummers van het album ‘Ziggy Stardust’ uit 1972, veel werk gespeeld van de albums ‘Station to Station’, ‘Low’ en ‘Heroes’. Van deze concerttour verscheen in juli van dat jaar het live dubbelalbum ‘Stage.
Ben nog steeds een groot Bowiefan, omdat zijn houding veel invloed op mijn denken heeft gehad. Dit fenomeen gaat samen met de muziek van The Velvet Underground en de alomvattende Andy Warhol. In hen kwam een nieuwe, niet modernistische, wereld samen.
Goed, maar echt enthousiast waren wij niet van dit concert, waarom weet ik niet meer. Te gemanireerd en bedacht? Henk Hofstede daarentegen was erg enthousiast. Hij was de oud-jaargenoot van Margreet (Rietveld). Op de academie speelde hij vaak in de pauzes zijn liedjes (daar hebben wij nog een Nits-demo van). Margreet en ik waren samen met Eric de Nie. Een jaar later gingen wij met Eric en zijn vrouw Paula naar de VS, bezochten New York, bezochten clubs (RoMa Punk en New Wave en Eric Jazz). Daarna reisden wij door de zuidelijke staten van de USA.
Bob Marley in Nederland
RASTAMAN VIBRATION TOUR
13 juni 1976 – Jaap Edenhal Amsterdam
Martijn Huisman
“De zaal was versierd met de groen-geel-rood gekleurde vlag van Ethiopië. Er hingen spandoeken met daarop de portretten van Marcus Garvey, de Jamaicaanse pionier in de strijd om burgerrechten voor de zwarte bevolking van de Verenigde Staten in het begin van de twintigste eeuw en van Haile Selassie, de keizer van Ethiopië die door rastafarians als de levende god aanbeden werd”
In Amsterdam ontpopte Bob Marley zich als een dynamische performer. Buiten de concertzaal kwam hij voor menigeen ‘vreemd’ over. Maar zodra hij op het podium stond wist hij iedereen voor zich te winnen.
Meer dan dat zelfs, zoals Elly de Waard in de Volkskrant schreef. Ze noemde hem een ‘charismatische, bijna messiaanse persoonlijkheid’ tijdens het concert. De journaliste verduidelijkte haar bewering door de stellen dat ‘de hypnotische herhalingen en eenvoudige levensboodschappen een psalmachtige kracht hadden’. Jim van Alphen van het Parool schreef niet alleen dat Bob ‘zich als een gummipop met lange zwarte pijpekrullen over het toneel bewoog’ maar ook dat hij Amsterdam op z’n kop zette.
EXODUS TOUR
13 mei 1977- Houtrust Hallen Den Haag
Gedurende het sublieme consert, dat Bob Marley and The Wailers aan de vooravond van het verschijnen van hun nieuwste elpee ‘Exodus’ voor een bijna negenduizend-koppig publiek in de Haagse Houtrusthallen gaf, hing er een sfeer van hysterie en extase in de zaal. Het optreden benadrukte nog eens ten overvloede dat Bob Marley and The Wailers de beste live-act is, die de populaire muziek van vandaag kent”.
Tijdens het concert gingen de zakken van onze jasjes heen en weer door niets verhullende en ongegeneerde reggaedieven.
Verder in Paradiso
Joan Jett & the Runaways
Ian Dury 1979
Joe Jackson 1978
The Ramones 1979
Graham Parker and The Rumour
Graham Parker & The Rumour
Het meest bizarre van zijn concerten die wij bezochten was Parker’s optreden in een jeugdsoos op een zondagmiddag in Schalkwijk, Haarlem.
De gordijnen werden gesloten en in milde schemering begon de band te spelen. Er waren nauwelijks bezoekers. Onze vriendenclub was die middag bijna voltallig present, net zo verbaasd als de band, want de nabijheid van muziek, muzikanten en publiek was bijna tastbaar.
Om de bittere pil enigszins te verzachten startte Parker om 2 uur groots:
‘Good evening everybody’.
Iedereen had een leuke middag. Dat was mooi.
Hippies en punkers
Graham Parker maakte een grap over “tegenvallende” verkoopcijfers in Nederland van 1976 voor een zaal met hippies en de transformatie naar een optreden in een zaal vol punkers, een jaar later.
